قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴

تا مهر فکند بر من آن سرو بلند

مهر همه عالم از دل من برکند

چون مهر ز چرخ بر زمی نور افکند

مه را چه خطر باشد و که را چه گزند