قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

مادر چو بزاد آن بدعا خواسته را

کرده است نشان آن مه پیراسته را

خالیست میان آن مه ناکاسته را

گر مهر نهد کسی چنین خواسته را