جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۹۲

لعلت نمکی در دل ریش افکنده

فریاد به بیگانه و خویش افکنده

چون چشم تو دید نرگس اندر بستان

از خجلت و شرم سر به پیش افکنده