جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۷۴

چشمت که کرشمه می‌کند با دل من

حل می‌نکند ز وصل خود مشکل من

مهر تو سرشته‌اند گویی ز ازل

ای نور دو دیدگان من با دل من