جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۵

ای دیده بختم شده گریان چون شمع

وی رشته جانم شده سوزان چون شمع

از آتش دل خون جگر می بینی

بر روم روان به سان باران چون شمع