جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۰

چون چشم خوشت مست و خرابی باشد

تابنده چو رویت آفتابی باشد

ای دوست رخ تو دیده‌ام دوش به خواب

روشن‌تر از این خواب چه خوابی باشد