جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۸

ای سرو چمن چیده ز بالای تو درد

نسبت به قد و قامت تو سرو که کرد

دامن تو میالای به خون دل ما

تا از من خاکی ننشیند به تو گرد