جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۸۷۷

من نمی‌یابم دوای درد دل

با که گویم ماجرای درد دل

درد دل گر باشد از عشقت دوا

می‌کشم از جان بلای درد دل

از طبیب دل دوایی خواستم

گفت می‌دانم دوای درد دل

از لب و رخسار خود کردم دوا

گلشکر بهر شفای درد دل

غیر درد عشق اگرچه راحتست

من نمی‌خواهم به جای درد دل

گر نمی‌دانی که درد من ز چیست

رنگ روی من گوای درد دل

مرغ جانم را پر و بالش بسوخت

از فراقت در هوای درد دل