تو را گیسو نگارا چون کمندست
مرا دل در سر زلفت به بندست
تو را چشمان چو نرگس پر خمارست
لب لعل تو شیرین‌تر ز قندست
تو را قدّیست همچون سرو آزاد
بر او میل دل ما بین که چندست
به روی آتشین تو نگارا
دل و جان جهان بر وی سپندست
بجز جانی ندارم در غم تو
ز لعلت بوسه‌ای ای جان به چندست
حیات جاودان خواهم به وصلت
چو بالای تواَم همّت بلندست
بلای جان ما آن زلف و خالست
که ما را در چنین دامی فکنده‌ست