فرخی یزدی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۷۶

می کوش که پامال جهالت نشوی

سرگشته وادی ضلالت نشوی

ری مرکز دستان زبردستان است

هشدار که بی اراده آلت نشوی