اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵۴

چون سبزه نخست بود همسایه سرو

وز همت او بلند شد پایه سرو

امروز ز روی راستی بی روشیست

گر بر سر او نمی فتد سایه سرو