اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۰۷

زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر

کز سبزه جوان شد چمن و پیر دگر

آنروز که نطفه بودی ایشخص چه بود

فردا که شوی خاک همان گیر دگر