اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۶۲

مرد آن نبود که چشمش آلوده بود

یا در پی قول و فعل بیهوده بود

آن مرد بود که مال و عرض همه کس

از دست و زبان و چشمش آسوده بود