اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲۲

آدم که نتش سرای ویران باشد

تا در نگری خاک پریشان باشد

مد الفی که بر سر آدمی است

بر حرف وجودش خط بطلان باشد