اهلی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۲۹

می خور که حیات جاودانت بدهند

وز صد چو سکندری امانت بدهند

دریاب حیات نقد و ضایع مگذار

کاینت برود ز دست و آنت ندهند