اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۳۵۲

تو مرا اگر نبخشی من و کنج نامرادی

نفسی غم تو بهتر که هزار ساله شادی

همه عاشقند یارب چه بلاست این که مارا

همه حسرتست و حرمان همه رنج و نامرادی

بتو حال خود چه گویم که بحال کسی نیفتی

غم کس کجا شناسی تو که دل بکس ندادی

بشناس قدر خود را به پری مشو مقابل

چه پری که گر بدانی ز فرشته هم زیادی

چو تو ایسواد دیده نشدی غبار راهش

برو از نظر چو اشکم که ز چشم من فتادی

ببلا بساز اهلی که بکوی نازنینان

چو لب از وفا گشودی در صد بلا گشودی