جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۳

هر کس قدر شکستگی را داند

دانسته به دل نهال غم بنشاند

غم بار دل خاک نشینان نشود

کی سایهٔ کوه سبزه را رنجاند