جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۶

سخت پر شد در غم عشقت تن محزون ما

می ترواد چون عرق از هر بن مو خون ما

آنکه بی امداد آتش سوخت داغ لاله را

روشنایی داد بی روغن چراغ لاله را