سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۹

رخشت که دمش علامت چوگان است

در دعوی خود چو گوی در میدان است

رنگین شود از رنگ خوشش دست، مگر

در خانه ی زین تو حنابندان است؟