سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۴

من بندهٔ بالای تو شمشاد تنم

فرهاد تو شیرین دهن خوش سخنم

چشمم به دهان توست و گوشم به سخن

وز عشق لبت فهم سخن می‌نکنم