کافور تو با کوس شد و مشک همه ناک

آلودگیت در همه ایام نشد پاک

امسال که جنبش کند این خسرو چالاک

روی همه گیتی کند از خارجیان پاک

تا روی به جنبش ننهد ابر شغبناک

صافی نشود رهگذر سیل ز خاشاک

هرگز چو قوامی نبود نان پز چالاک

نانم ز دم گرم و خمیرم ز دل پاک

برزیگر وهمم بخم داس تفکر

گندم درو از مزرعه طبع هوسناک

در آسگه خاطر من ساخته ایزد

[...]

تا جامه هستی ز غم عشق نشد پاک

در جستن معشوق نه عاشق چالاک

تا روح مجرد نشد از قید علایق

کی همچو مسیحا بتوان رفت برافلاک

کی نور تجلی جمال تو توان دید

[...]

زین تعزیه، هر شام شفق نیست بر افلاک

خورشید بدامان فلک چشم کند پاک!

روزی من محنت‌زده با سینه صدچاک

می‌ریختم از دست فراق تو به سر خاک

با خاطر پرحسرت و با دیده نمناک

گفتم ز رخت پرده برانداز غضبناک

دانی چه بود بادهٔ گلگون ز رگ تاک

لعلی است که کردند برون از جگر خاک

جز پاک نیندیشد و جز پاک نبیند

در هر که بود دیدهٔ غمناک و دل پاک

صد شیوه به هر چشم زدن باز نماید

[...]

آن کز سخطش ترک فلک زهره کند چاک

احصای جلالش نبود در خور ادراک

شیر فلکش صید ضعیفی است به فتراک

سلطان جهان فتحععلی شاه که افلاک

ای رفته و باز آمده سرمست و غضبناک

از مهر تو برگردم با کین تو حاشاک

مخضوب بود ناخنت ای پنجه سیمین

تا خون کرا خورده‌ای ای ترک غضبناک

مردم هم صید تو چه پروای وحوش است

[...]

خاک سر راهت شدم ای لعبت چالاک

برخیز پی جلوه که برداریم از خاک

از عکس رخت دامن آفاق گلستان

وز یاد لبت خاطر عشاق طربناک

هم زخم ز شست تو شود مایهٔ مرهم

[...]

سرها همه بر نیزه و تن ها همه بر خاک

از کین زمین آه و ز بی مهری افلاک

تا هوش همی راه سپارد سر بی تن

تا دیده همی کار کند پیکر صد چاک

تن ها همه انباشته در خاک و به خون در

[...]

شاهی که برد سجده به خاک درش افلاک

آغشته به خون خفت به خاکش تن صد چاک

آن سر که ز گیسوی نبی داشتی افسر

لب تشنه و مجروح شد آویزه ی فتراک

یک دشت فزون خیره کش بی گنه آویز

[...]

خون بدنت جای کفن در تن صد چاک

ای بر سر من خاک

پوشید ز نو ثوب سیه در بر افلاک

زد جیب سکون چاک

شهر تو بود غمکده و دشت خطرناک

تلخ است هواهای تو در کام چو تریاک

روئیده ز زهر، است به خاکت خس و خاشاک

چون زاده ی زهرا خلف سیّد لولاک

روزی که نبودی اثر از عالم و افلاک

بودی سر عشاق بسی بسته بفتراک

میداد مرا عشق تو تعلیم به لولاک

چون بود نهان گنج غم عشق تو در خاک

گر دیده به آلودگی ار دامن من چاک

جز چاک شدن را نسزد دامن بی‌باک

دامان تو المنته لله که بود پاک

گو پاک بو و دامن و دلق و عنب و تاک

کز زاده او چونکه به پیوست بادراک

[...]

ای آنکه براهت بود افهام چو خاشاک

تا فهم کمالت چکند دانش و ادراک

چندار که حمام است برازنده و چالاک

هرگز نتواند پرد از بام بافلاک

هم عقل ز آلایش اگر چند بود پاک

[...]

ببرید سرش را ز بدن شمر به بی‌باک

زهرا و علی و حسن و خواجه لولاک

آمد به سلام تن آن کشته صد چاک

می‌کرد نبی نوحه و می‌ریخت به سر خاک

(صامت) ز غمت روز و شب ای کشته صد چاک

از خاک بر افلاک