از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبّر و خودبینی

بر آتش اگر نشانیَم بنشینم

بر دیده اگر نشانمت ننشینی

از شیرینی چون به سخن بنشینی

از دو لب خود شکر به دامن چینی

در بوسه لب تو گویدم می بینی

هرگز شکر سرخ بدین شیرینی

از شیرینی چون به سخن بنشینی

وز دو لب خود شکر به دامن چینی

در بوسه مرا لب تو گوید بینی

هرگز شکر لعل بدین شیرینی

تا با خلقی، تو بی‌گمان بی‌دینی

تا قبلهٔ تو خلق بود مسکینی

از هرچه جز اوست دیده و دل بر دوز

تا سلطنتِ اول و آخر بینی

هرگه که تو با فرشته بین بنشینی

چون او باشی گر آشنای دینی

گیرم که فرشته را نبینی آخر

آن کس که فرشته بیند او را بینی

ای دل تو اگر به گوشه ای بنشینی

هر لحظه هزار راحت دل بینی

مشغول تو گردند هم عالمیان

از شغل جهان دامن اگر در چینی

امشب برو ای خواب اگر بنشینی

از آتش دل سزای سبلت بینی

ای عقل برو که تو سخن می‌چینی

وی عشق بیا که سخت با تمکینی

ای آنکه غلام خسرو شیرینی

با عشق بساز گر حریف دینی

پیوسته حریف عشق و گرمی میباش

تا عاشق گرم از تو برد عنینی

از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبر و خودبینی

بر آتش اگر نشانیم بنشینم

بر دیده اگر نشانمت ننشینی

ای مایهٔ درمان نفسی ننشینی

تا صورت حال دردمندان بینی

گر من به تو فرهاد صفت شیفته‌ام

عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی

گر دشمن من به دوستی بگزینی

مسکین چه کند با تو به جز مسکینی

صد جور بکن که همچنان مطبوعی

صد تلخ بگو که همچنان شیرینی

ای یافته بر صدر کرم تمکینی

وی کام برآرنده هر مسکینی

من مدح تو می خوانم و تو فارغ از آن

احسان چو نمی کنی کم از تحسینی

گر زانکه بدین شاهدی و شیرینی

در خود نگری، بروز من بنشینی

منگر به جمال خویشتن، ور نگری

در آینه، هر چه بینی از خود بینی

ای مایه درمان نفسی ننشینی

تا صورت حال دردمندی بینی

گر من به تو فرهاد صفت شیفته ام

عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی

از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبر و خودبینی

در آتش اگر نشانیم، بنشینم

بر دیده اگر نشانمت ننشینی

از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبر و خودبینی

هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی

پیوسته گل تلافی‌اش می‌چینی

صد صور دمیدند و نگشتی آگاه

نشنیده کسی خواب به این سنگینی

گر طالب مطلوب به هر آیینی

شرط است که در طلب ز پا ننشینی

بگذار ز سر غرور و خودبینی را

خواهی اگر ای دوست خدا را بینی