بر آتش هجر عمری ار بنشینم

خاک در تو همی بدل بگزینم

از باد همه نسیم زلفت بویم

در آب همه خیال رویت بینم

یادت کنم ار شاد و اگر غمگینم

نامت برم ار خیزم اگر بنشینم

با یاد تو خو کرده‌ام ای دوست چنانک

در هرچه نظر کنم ترا می‌بینم

در تاریکی ز بس که می بنشینم

در روز چو شب پرک همی بد بینم

باشد چو شب ار خوابگهی بگزینم

از پهلو و دست بستر و بالینم

بر آتش هجر عمری ار بنشینم

بر خاک در تو هم به دل نگزینم

از باد همه نسیم زلفت بویم

در آب همه خیال رویت بینم

ز آنروزی که من تحفه فروردینم

مانند رخان دلبران چینم

از روی تو شاد شد دل غمگینم

من چون رخ تو به دیگری بگزینم؟

در تو نگرم، صورت خود می یابم

در خود نگرم، همه تو را می بینم

گل گفت که در خاک چرا ننشینم

چون از زر خود دست تهی می‌بینم

زر بر کف دست داشتم باد بریخت

در خاک فتاده‌ام زرم می‌چینم

از عشق چنان است دل مسکینم

کز عشق تو با جان خود اندر کینم

سبحان الله به هر چه در می نگرم

از غایت آرزو تو را می بینم

دلدار چو دید خسته و غمگینم

آمد نفسی نشست بر بالینم

با گرمی همی گفت که ای مسکینم

هم می ندهد دل که چنینت بینم

دلدار چو دید خسته و غمگینم

آمد خندان نشست بر بالینم

خارید سرم گفت که ای مسکینم

دل می‌ندهد ره که چنینت بینم

من با تو نیامدم که صحرا بینم

یا بر لب جویی به هوس بنشینم

مقصود من آنست که تو لاله و گل

می چینی و من درد تو بر می چینم

در عشق تو بی مذهبم و بی دینم

نور رخ تو ز کفر و دین می بینم

چون دل بصفای معرفت روشن شد

در مرتبه یقین بود تمکینم

جانا ز جهان جمال تو می بینم

از باغ جهان گل وصالت چینم

دایم ز جهان مرا چو مشهود توئی

در مرتبه شهود بی تلوینم

عمری بامید آنکه رویت بینم

یا بو که گلی ز باغ وصلت چینم

از کعبه بجستم و ندیدم این دم

ترسائی و بت پرستیت آئینم

آنم که به غم مصاحب دیرینم

بر چهره عیش دوستداران چینم

بیهوده کارخانه تکوینم

همچون پل رودخانه قزوینم