بی رهبر و بی نشان و بی هیچ دلیل

ناگاه به خان عنکبوت آمد پیل

خواهی که بود شاهدت ای مرد علیل

مانند سماعیل به نزدیک خلیل

گر شاهد را برای شهوت طلبی

سگ بر تو شرف دارد و شیطان تفضیل

هرگه کآید زبحر ربّانی سیل

دیگر نکند این سگ نفسانی میل

حقّا که به لب رسید این روح عزیز

زین سگ که هزار خوک دارد در خیل

محراب چمن را زگل آمد قندیل

وز باد به یک هفته فرو مرد ذلیل

یعنی که درین مرحله ای بی حاصل

یک هفته بود گشت دگر هفته رحیل

از عقل دلیل آید و از عشق خلیل

این آب حیات دان و آن آب سبیل

در چرخ نیابی تو نشان عاشق

در چرخ درآیی بنشانهای رحیل

دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل

می‌کرد به هر گوشه چو فرزین تحویل

خورشید پیاده در رکابش می‌رفت

می‌کرد رخ خاک به خدمت تقبیل

ای جان جهان، جان جهان، دلبر گیل

می دل همه روج داروتی دیمی میل

سیلاب سرشک قاسم از ابر غمت

اندی بشو، که برد گیلان را سیل

ای رای تو در علاج بیمار علیل

برآمدن مرگ قدوم تو دلیل

در کشور مات منت جان ستدن

برداشته ای ز گردن عزرائیل

می‌کرد چو سکه حی صاحب تنزیل

نقدی که عیار بودش از اصل جلیل

سکه چو رسانید به تمییز قبول

فرق که و مه داد به شاه اسمعیل

در تکیه‌گه واسع این بزم جلیل

اندر دم امتیاز با سعی جمیل

چون درک یکایک از شهان بیند دور

فوق همه باد درک شاه اسمعیل

از ملک ملوک ما درین بیت جلیل

کاراسته صد بلا از آئین جمیل

هر گنج کز آبادی گیتی و دهور

گرد آمده بود وقف شاه اسمعیل

این ساعی اگرچه باشد از حسن قلیل

بی‌دانائی و راه علم و تحصیل

در هر فنش دلا نه از اهل جهان

دانند به لاف مهر شاه اسمعیل

آن راه که از حال سهیلی است جمیل

از میل درو به که نمایم تعجیل

کاشوب و نوای فرح نو در دل

افکنده طرب نامهٔ شاه اسمعیل

المنة لله که از سعی جمیل

این منزل فیض‌بخش بی‌مثل و عدیل

شد ساخته همچو خانهٔ ابراهیم

از تمشیت غلام شاه اسمعیل

می‌شد چو رضیع رازق پاک جلیل

ملک و فلک و ملک به دارا تحویل

هر ملک و تجمل که اهم بود ز فلک

دهر آن همه افکند به شاه اسمعیل

این هنرهای دقیق و قال و قیل

قوم فرعون اند، اجل چون آب نیل

آن کس که کند معرفت حق تحصیل

عرفان خدا نیفتدش در تعطیل

مخلوق بود حجت خالق، آری

نقش آمده بر وجود نقاش، دلیل

آن «بوذر» عصر خود باوصاف جمیل

چون کرد از این کدورت آباد رحیل

تاریخ طلب شدم، خرد گفت که: «چید

هی هی چه گلی اجل ز گلزار خلیل »؟!

زین غمکده از لطف خداوند جلیل

چون رفت بخلد میرزااسماعیل

گفت از پی تاریخ وفاتش مشتاق

مسکن بجنان شدش ز افعال جمیل

شهریست پر از همهمه و قالاقیل

بهتان و دروغ و غیبت و فحش سبیل

خستیم از این همهمه ای گوش امان

مُردیم ازین زندگی ای مرگ دخیل