ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه

وز مرگ چه ترسی، چو درخت از تیشه

گر زانکه به ناخوشی برندت زینجا

خوش باش که رستی ز هزار اندیشه

جانیست غذای او غم و اندیشه

جانی دگر است همچو شیر بیشه

اندیشه چو تیشه است گزافه مندیش

هان تا نزنی تو پای خود را تیشه

صاحب‌نظران راست تحیر پیشه

مر کوران را تفکر و اندیشه

صد شاخ خوش از غیب گل افشان بر تو

بر شاخ رضا چه میزنی تو تیشه

گر دل خواهی ای تن محنت پیشه

مگذار دل شکسته بی اندیشه

چون شیشه شکسته گشت پا نگذارند

دیگر نتوان ساختن از وی شیشه