ای طرفهٔ خوبان من، ای شهرهٔ ری

لب را به سپید رگ بکن پاک از می

...

...

هستی که ظهور می‌کند در همه شی

خواهی که بری به حال او با همه پی

رو بر سر می حباب را بین که چسان

می وی بود اندر وی و وی در می وی

از آمدن بهار و از رفتن دی

اوراق وجود ما همی گردد طی

می خور! مخور اندوه که فرمود حکیم

غمهای جهان چو زهر و تریاقش می

هنگام صبوح ای صنم ِ فرخ‌پی

برساز ترانه‌ای و پیش‌آور می

کافکند به خاک صدهزاران جم و کی

این آمدن تیرمه و رفتن دی

هنگام صبوح ای صنمِ فرخْ‌پی

برساز ترانه‌ای و پیش آور می؛

کافکند به خاک صد هزاران جَم و کیْ

این آمدنِ تیرمه و رفتنِ دی.

* از آمدنِ بهار و از رفتنِ دی،

اوراقِ وجودِ ما همی‌گردد طی؛

می خور، مخور اندوه، که گفته‌است حکیم:

غم‌های جهان چو زَهر و تِریاقش می.

هست از دم من همیشه چرخ اندر دی

وز شرم جمالت آفتاب اندر خوی

هر روز چو مه به منزلی داری پی

آخر چو ستاره شوخ چشمی تا کی

می خور که ظریفان جهان را دردی

برگرد بناگوش ز می بینی خوی

تا کی گویی توبه شکستم هی هی

صد توبه شکستم به که یک کوزهٔ می

ای شور چو آبکامه و تلخ چو می

چون نای میان تهی و پر بند چو نی

بی چربش، همچون جگر و سخت چو پی

بد عهد چو روزگار و مکروه چو قی

شد کاخ شهنشاه مکان عیسی

شد غرق عدوی شه چو خصم موسی

شد مملکت شاه سلیمان معنی

از خصم چو نامه گناه یحیی

چون ماده خران شلف موبدبگری

میرفت و پسر داشت خبر زان معنی

دست پدرش بریده و طاقت نه

تا باز کشیدی آن حلب را رز پی

چون دیده شوی مراو پس دیده شوی

بیننده تو باشی ای نکوروخود را

مریخ به خنجر تو جوید فتوی

ناهید به ساغر تو پوید ماوی

زانست که می‌کند به عید اضحی

از بهر ترا آن حمل این ثور فدی

ما را ندهد سپهر یک جرعه می

کو را نبود زود خماری در پی

ای خون بد زمانه آخر تا چند

وی گردش روزگار آخر تا کی

یا حیاة الروح مالی

لیس لی علم بحالی

تلک روحی منک ملأی

و سوادی عنک خالی

خالی نه‌ای از من و نبینم رویت

[...]

جانی دارم بعشق تو کرده رقم

خواهیش بشادی کش و خواهیش بغم‌

بعینیک ما یلقی الفؤاد و ما لقی

و للحبّ ما لم یبق منه و ما بقی‌

یک روزه جمال خویش اگر بنمایی

پر نور شود زماه بر تا ماهی.

اندر برم و بریزم ای طرفه ری

در خانه ترا و در قدح پیش تو می‌

بیرون کشم و پاک کنم اندر پی

از پای تو موزه وز بناگوش تو خوی

ای جان جهانیان برای تو فدی

شکر ایزد را که یافتی زود شفی

نامد به طبیب هیچ حاجت ورنی

تعجیل برین بود نزول عیسی

چون ما به وجود خود هویدا باشیم

چون ما به وجود خود هویدا باشیم

تو هیچ نهیی ولیک میپنداری

تو هیچ نهیی ولیک میپنداری