آن روز که جان خرقهٔ قالب پوشید

دریای عنایت از کرم میجوشید

سرنای دل از بسکه می لب نوشید

هم بر لب تو مست شد و بخروشید

زین باده که دل زجام غیرت نوشید

خون درتن من چو باده در خم جوشید

گفتم که به صبر از تو نهان دارم لیک

آتش به گیاه خشک نتوان پوشید