ای دوست مرا غمت چو موئی کرده است

صدگونه بلا از تو برون آورده است

گفتم که مگر غم تو من می خوردم

می در نگرم غمت مرا می خورده است

شمع آمد و گفت: جان من پُردرد است

زین اشک که آتشم به روی آورده است

دی شهد همی خوردم و امروز آتش

تا درد همو خورد که صافی خورده است