تا چون گل لعل گونه بفروخته ام

چون نیلوفر جامه غم دوخته ام

بیداری شب ز نرگس آموخته ام

زیرا که چو لاله با دل سوخته ام

از عشق تو آتشی بر افروخته‌ام

وانگه بخودی خود فرو سوخته‌ام

از چشم تو سحر مطلق آموخته‌ام

وز عشق تو شمع روح‌افروخته‌ام

از حالت من چشم بدان دوخته باد

چون چشم برخسار تو در دوخته‌ام

چون شمع به هجران رخت سوخته ام

جز روی تو دیده از جهان دوخته ام

فرهاد صفت دورم از آن نوش لبت

وز نیش جفا به جورت آموخته ام

ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام

پیرانه سر از داغ غمت سوخته ام

مرغ دل من حریف عشق تو کجاست

اما چکنم چون بتو آموخته ام

از صحبت خلق دیده بر دوخته ام

وز لاله طریق صحبت آموخته ام

عیبم مکن ار به ظاهر افروخته ام

در باطن من نگر که چون سوخته ام

آنم که به هرزه سالها سوخته‌ام

تا قاعده سوختن آموخته‌ام

با این همه در بزم جگر سوختگان

شرمنده‌تر از شمع نیفروخته‌ام

چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام

چندی چو شرر، سوختن آموخته‌ام

این دم که به حال خود نظر دوخته‌ام

نی خامم و نی پخته و نی سوخته‌ام

اسپی دارم کز غمش سوخته ام

با عیب سراپاش نظر دوخته ام

گفتم که به صاحبش روم رد سازم

گفتا که به کل عیب بفروخته ام

بس فیض که از چلیم اندوخته ام

بر وی نظر خواهش از آن دوخته ام

دودش که ز سینه هر نفس برگردد

دارد پیغامی از دل سوخته ام

از آتش نی دوزخی افروخته‌ام

وز آن آتش بهشت‌ها توخته‌ام

این پایگه بلند از آن خدمه پست

زآن است که... در او سوخته‌ام