دل در سرت ای نگار سیمین تن شد

جانرا سر زلف سیهت مسکن شد

زابروی تو ماه نو چون صورت بستم

از روی تو معنی مهم روشن شد

هر دوست که دَم زد زِ وفا، دشمن شد

هر پاک‌رُوی که بود، تَردامن شد

گویند شب آبِستَن و این است عجب

کـ‌او مَرد ندید، از چه آبستن شد؟

از پرتو روی تو جهان روشن شد

جانم ز نسیم زلف تو گلشن شد

چون شاهد حسن در عدم منزل کرد

میخانه هر دو عالمش مسکن شد

تا یار سیه بیهوش چو بخت من شد

بخت سهیم رشک من روشن شد

رو پاک سیاه است بر اطراف رخش

یا آن که شبم به روز آبستن شد

شوخی که دلش داغ دل گلشن شد

زینش چه که رخت او چو بخت من شد

گر ماه چهارده شب کرد لباس

مه تیره بگشت بلکه شب روشن شد

باری ز جنون و عقل ما بار نشد

این باب بحیله بر کسی باز نشد

وین نقص کمال و کفر و دین کار نشد

وین یار بشیوه با کسی یار نشد