ای آنکه گرفته‌ای به دستان دستان

دامان وصال از کف مستان مستان

صیدی که ز دام دل‌پرستان رست آن

من کافرم ار میان هستان هست آن

ای سنگ ز سودای لبت آبستان

از سنگ برون کشی تو مکر و دستان

آنجام چو جانیکه بدان کف داری

از بهر خدا از کف مستان مستان

سرمست شدم در هوس سرمستان

از دست شدم در ظفر آن دستان

بیزار شدم ز عقل و دیوانه شدم

تا درکشدم عشق به بیمارستان

آورد بر من آن نگار من از بستان

شفتالو و به کز دو یکیرا بستان

گفتم که به از تو خواستن بی لطفیست

شفتالو اگر همی دهی لطفست آن

در باغ چو زد هزار دستان دستان

داد دل شوریده ز بستان بستان

هنگام سپیده دم بر اطراف چمن

جز ساغر می ز دست مستان مستان