خاقانی اگر توئی ز صافی نفسان

بر گردن کس دست به سیلی مرسان

زیرا که چو بر گردن آزاد کسان

شمشیر رسد به که رسد دست خسان

صدق است که مرد را همی بخشد جان

از صدق بود همیشه دشوار آسان

ای دوست در آن کوش که صادق باشی

از صدق ملک شود حقیقت انسان

آمد شب و غم‌های تو همچون عسسان

یابند دلم را به سوی کوی کسان

روز آمد کز شبت به فریاد رسم

فریاد مرا ز دست فریادرسان

با زنده‌دلان نشین و صادق نفسان

حق دشمن خود مکن به تعلیم کسان

خواهی که بر از ملک سلیمان بخوری

آزار به اندرون موری مرسان

با زنده دلان نشین و صاحب نفسان

خود دشمن کس مکن به تدبیر کسان

خواهی که بر از ملک سلیمان بخوری

آزار به اندرون موری مرسان

پیش از تو شه زمانه بودند کسان

امروز تویی پس از تو هم بازپسان

گر دیده وری ز حال آینده مپرس

امروز بین که حال فرداست چسان

عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان

زحمت مده ایقریب چون خرمگسان

زنهار منه به خاکپایش دیده

آن نور دو چشم ماست چشمش مرسان

اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان

با اهل دلان نشین نه با بوالهوسان

منت مکش از خضر بیک جرعه آب

جهدی کن و خویشرا بسر چشمه رسان

با اهل ستم مجوش بهر احسان

وز یاریشان ستم بخلقی مرسان

آماده ظلم باش از یاری ظلم

از یاری تیغ، زیر تیغ است فسان

ای نصر خدا مرا به مقصود رسان

مگذار شوم رهین خویشان و کسان

تو قلب و زبان مستشاری امروز

والمرء باصغریه قلب و لسان

یک روی چو آیینه مبادا انسان

کاخر شکند ز جلوهٔ روی خسان

مانندهٔ تیغ شو همه روی و زبان

تا بگذری از میان مردم آسان