از گریهٔ گرم دیده آتشناک است

آلوده به خون و از تماشا پاک است

از بس که شکسته ام ز بیم تو نگاه

گویی که مرا دیده پر از خاشاک است

انسان یا ابله است یا بی باکست

کاندر طلب دنیی دون چالاک است

منعم که چو گردباد بالد بر خویش

اسباب بزرگیش خس و خاشاک است

آن را که نصیب از خرد ادراک است

در معرکهٔ جهاد خود چالاک است

هر چندکه زنده پاک و مرده ست پلید

این نفس پلید چون بمیرد پاک است