خلقان همه بر درگهت ای خالق پاک

هستند پی قطرهٔ آبی غمناک

سقای سحاب را بفرما از لطف

تا آب زند بر سر این مشتی خاک

دامان غنای عشق پاک آمد پاک

زآلودگی نیاز با مشتی خاک

چون جلوه گر و نظارگی جمله خود اوست

گر ما و تو در میان نباشیم چه باک

گر فضل کنی ندارم از عالم باک

ور عدل کنی شوم به یک باره هلاک

روزی صدبار گویم ای صانع پاک

مشتی خاکم چه آید از مشتی خاک

ای چرخ مدور خسیس بی باک

صد پیرهن وفای من کردی چاک

آزاده هر آنچه بود کردی تو هلاک

از گردش تو کنون چه ترسست و چه باک

ای کرده همه جهان ز ناپاکان پاک

هرگز نبود تو را ز ناپاکان باک

ای خسرو پاک پیکر ازگوهر خاک

ای‌گوهر پاک احسن الله جزاک‌

کردی تو پریر آب وصل از رخ پاک

تا دی شدم از آتش هجر تو هلاک

امروز شدی ز باد سردم بی‌باک

فردا کنم از دست تو بر تارک خاک

ای آصف این زمانه از خاطر پاک

همچون ز سلیمان ز تو شد دیو هلاک

ای همچو فرشته اندری عالم خاک

آثار تو و شخص تو دور از ادراک

زین پیش به شبهای سیاه شبه‌ناک

خورشید همی نمودی از عارض پاک

امروز به عارضت همی گوید خاک

ای روز زمانه «انعم الله مساک»

چون گل چه کنی ز عشق پیراهن چاک‌؟

مانند سمن سیم درانداز به‌خاک

گویند مرا که خویشتن کرد هلاک

عاشق ز هلاک خویش کی دارد باک‌

قومی بفلک رسیده قومی بمغاک

فریاد ز تهدید تو با مشتی خاک‌

جان می بردم به سوی آن عالم پاک

تن می کشیدم به سوی این تودهٔ خاک

روزی بینی پیرهن تن شده چاک

جان گفته مرا انعم الله مساک

گر فضل کنی ندارم از عالم باک

ور قهر کنی، شوم به یک بار هلاک

روزی صد بار گویم ای صانع پاک

مشتی خاکم، چه آید از مشتی خاک

ای لطف تو زهر نیستی را تریاک

وای قهر تو از نیستی ما بی باک

از خاک ترابی که کنی آب حیات

پس آب حیات را مریزان در خاک

روحی که منزّه است از عالم خاک

مهمان تو آمده است از عالم پاک

می ده تو به بادهٔ صبوحی مددش

زان پیش که گوید انعم الله مساک

تا هستی خود را نکنی دامن چاک

ثابت نشود تو را قدم بر افلاک

تا چند منی و من، زخود شرمت باد

تو خود چه کسی، که ای، چه ای، مشتی خاک

ای گشته لبت آتش جان را تریاک

آب چشمم ببرد عالم همه پاک

آن دل که ز دست من برون رفت چو باد

در پای تو افتاد به خواری در خاک

یاری که ز عشق اوست جانم غمناک

گل پیرهن از رشک رخش دارد چاک

در خاک نگه کرد چو رخسارم دید

یعنی که یکی اند بچشم زر و خاک

بل تا بدرند پوستینم همه پاک

از بهر تو ای یار عیار چالاک

در عشق یگانه باش از خلق چه باک

معشوقه ترا و بر سر عالم خاک

چون گشت طلسم جسم آدم چالاک

با خاک درآمیخته شد گوهر پاک

آن جسم طلسم را چو بشکست افلاک

پاکی بر پاک رفت و خاکی در خاک