در کفر گریزم ار تو ایمان گردی

با درد بسازم ار تو درمان گردی

چون از سر این حدیث برخاست دلم

دل برکنم از تو گر مثل جان گردی

رو در پی درد او که درمان گردی

گر جز در او زنی پشیمان گردی

تاج سر دیگران نیرزد خاکی

خاک در او باش که سلطان گردی

کیوان گردی چو گرد مردان گردی

مردی گردی چو گرد مردان گردی

لعلی گردی چو گرد این کان گردی

جانی گردی چو گرد جانان گردی

ای دل تو ز همنشین دگرسان گردی

با هر چه نشینی به صفت آن گردی

پیوسته چو گرد زلف خوبان گردی

این مایه ندانی که پریشان گردی

رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی

شیطان طلبی غرقه عصیان گردی

ای کور بصر شرم نداری که ز جهل

رحمان بلی پیرو شیطان گردی

اهلی تو گهی قبول جانان گردی

کاشفته صفت گرد بیابان گردی

بگریز چو گرد باد از صحبت خلق

زان پیش که از جمع پریشان گردی

در عشق بکاه جسم تا جان گردی

شیرافکن و شهسوارِ میدان گردی

کفرت چو کمال گردد ایمان گردی

اینت چو تمام نیست شد آن گردی