هرگز المی چو فرقت جانان نیست

دردی بتر از واقعهٔ هجران نیست

گر ترک وداع کرده‌ام معذورم

تو جان منی وداع جان آسان نیست

تا دین باشد به جز یکی یزدان نیست

تا ملک بود به جز یکی سلطان نیست

بر هر دو برون از آن و زین فرمان نیست

آن بی ‌این نیست هرگز این بی‌ آن نیست

در عشق کسی قدم نهد کش جان نیست

با جان بودن بعشق در سامان نیست

درماندۀ عشق را از آن درمان نیست

کانگشت بهرچه بر نهی عشق آن نیست

دل تنگم از آنک هر چه خواهم آن نیست

دریای دل تنگ مرا پایان نیست

بیرون شدن از تنگ دلی آسان نیست

درمانش ز صبر است و مرا درمان نیست

چون درد ترا تا به ابد درمان نیست

گر شاد شوی به قطع جز نقصان نیست

هرگز ز طرب هیچ نخیزد بنشین

در اندوهی که هرگزش پایان نیست

چون راه تو را هیچ سر و پایان نیست

این درد من سوخته را درمان نیست

بر روی تو جان بدادنم آسان است

بی روی تو صبرکردنم آسان نیست

در عشقِ تو برخویشتنم فرمان نیست

وین درد مرا به هیچ رو درمان نیست

گفتی: «برهی گر ز سرم برخیزی»

برخاستنم از سر جان آسان نیست

از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست

از آز ببُر که آز را پایان نیست

مغرور کسی بود که در عالم دون

او را به سرای آخرت ایمان نیست

ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست

کم گوی حکایتی که دل با آن نیست

چون نای بتقلید حدیث لب یار

آنکس گوید که در لب او جان نیست

چون دلبر من میان دلداران نیست

او را چون جهان هلاکت و پایان نیست

گر خیره‌سری زنخ زند گو میزن

معشوق ازین لطیفتر امکان نیست

عاشق نبوَد آن که سبُک چون جان نیست

شب همچو ستاره گرد مه گردان نیست

از من بشنو، این سخنِ بهتان نیست

بی‌باد و هوا رقص علَم امکان نیست

هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست

کردن طلبش کار خردمندان نیست

وانچیز که بهر تو مقدر گشتست

گر میطلبی ورنه از آن حرمان نیست

ای جان پدر به حال ما رحمی کن

زیرا بی تو تمتعی از جان نیست

بسیار فراق تو کشیدم اما

زین بیش مرا تحمل هجران نیست

ملک و ملکوت تخت سلطانی ماست

[...]

آن کس که حیا ندارد او انسان نیست

وصفی بهتر ز پاکی دامان نیست

رو شرم و حیا از گهر آموز که او

هر چند که در بحر بود عریان نیست

بی اهل دلی مرا سربستان نیست

میلم به کنار لاله و ریحان نیست

با بودن اهل حال اندر نظرم

فرقی به میان گلشن و زندان نیست