پرسیدم ازو واسطهٔ هجران را

گفتا سببی هست بگویم آن را

من چشمِ توام اگر نبینی چه عجب

من جانِ توام کسی نبیند جان را

از زهد اگر مدد دهی ایمان را

مرتاض کنی به ترکِ دُنیی جان را

ترکِ دنیا نه زهدِ دنیا زیراک

نزدیکِ خرد زهد نخوانند آن را

تسبیح ملک را و صفا رضوان را

دوزخ بد را بهشت مر نیکان را

دیبا جم را و قیصر و خاقان را

جانان ما را و جان ما جانان را

گر آب زنی بدیده آن میدان را

روبی بمژه درگه آن سلطان را

صد جان بدهی برشوه آن دربان را

گوید که خطر نباشد آنجا جان را

چون دردِ تو چاره ساز آمد جان را

دردِ تو بس است این دلِ بیدرمان را

چون از سرِ فضل، ره نمایی همه را

راهی بنما اینهمه سرگردان را

چون نیست سری این غم بیپایان را

وقت است که فرش درنوردم جان را

ای جانِ به لب آمده ازتن بگسل

انگار ندیدی منِ سرگردان را

آن کس که بنا نهاد این ایوان را

و این طاق روان گنبد گردان را

انگشت شکر در دهن کس ننهاد

تا باز نکرد زهر قاتل آن را

آن لعل سخن که جان دهد مرجان را

بی‌رنگ چه رنگ بخشد او مر جان را

مایه بخشد مشعلهٔ ایمان را

بسیار بگفتیم و نگفتیم آن را

این روزه چو غربیل ببیزد جان را

پیدا آرد قراضهٔ پنهان را

جانی که کند خیره مه تابان را

بی‌پرده شود نور دهد کیوان را

در جای تو جا نیست به جز آن جان را

در کوه تو کانیست بجو آن کان را

صوفی رونده گر توانی می‌جوی

بیرون تو مجو ز خود بجو تو آن را

بر همچو زنی لب لعاب افشان را

در حالت اعراض و خوشی احسان را

خواهم به تماشاگه خلق آورمت

چون مسخره کاورد برون طفلان را

جانا از رشک می سپارم جان را

درمان این است درد بی درمان را

دانی زچه در عشق تو خون شد جگرم

بسیار فشردم به جگر دندان را

طبعی که بود حریص مر عصیان را

مایل باشد فزونی نقصان را

صاحب کالا قیمتش افزون گوید

هرچیز که دزد برده باشد آن را

هرچند خرد جلوه دهد سامان را

از جهل نجات کی دهد نادان را؟

نتوان به نعیم خلد باز آوردن

از رغبتِ جو، طبیعت حیوان را

عالم که اله آفریده‌ست آن را

بد گفتن آن، رخنه کند ایمان را

نشناختگان نیک نمی‌بینندش

بد ممکن نیست دیده عرفان را

نبود چون نام، دشمنی انسان را

بی نام و نشانیست امان ایمان را

از من پدران مهربان گر شنوند

دیگر نکنند نام فرزندان را

آن گنج خفی نکرد ظاهرشان را

تا خلق نکرد حضرت انسان را

شمع است نمایندهٔ کس در شب تار

هر چند که خود ساخته باشد آن را

آن گنج خفی نکرد ظاهرشان را

تا خلق نکرد حضرت انسان را

یا شاه نجف ببین من حیران را

محروم مران ز درگهت مهمان را

این شاه تو میزبان خوان ملکی

اطعام کن این گدای سرگردان را