آن مرغک من که بود زرین بالش

آیا که کجا پرید و چون شد حالش

از دست زمانه خاک بر سر باشم

تا خاک چرا نکرد بردنبالش

شب چیست برای ما زمان نالش

وان را که نه عاشق است او را مالش

وان عاشق ناقصی که نوکار بود

گوشش نشود گرم به شب بی‌بالش

دلخسته ام از شنیدن احوالش

کآورد چو نال آن شکرین لب نالش

چون بینم سرو قامتش بر بستر

یا لاله رخش زرد شده بر بالش