ای گشته دلم در غم تو صد پاره

عیش و طرب از نزد رهی آواره

من خود که بوم؟ کشته‌ای اندر غم تو

شیران جهان چو روبهان بیچاره

عمری گشتم شیفته و آواره

نومید شدم زخویشتن یکباره

ای آنک به هیچ چاره محتاج نئی

دریاب کسی را که ندارد چاره

در کار تو صاحب نظران نظاره

تو غرقه بدریای هوس یکباره

رو چارۀ روز واپسین ساخته دار

ران پیش که گویند که آن بیچاره

ای با تو جهان ظریف و شادی باره

تو جامه شادیی و مالی پاره

تنها خورشید آن دهد عالم را

کان را ندهد مه و هزار استاره

باز آمد یار با دلی چون خاره

وز خارهٔ او این دل من صد پاره

در مجلس من بودم و عشقش چون چنگ

اندر زد چنگ در من بیچاره

گفتم چکنم گفت که ای بیچاره

جمله چکنم بسازم آن یکباره

ور خود چکنم زیان شوی آواره

آنجا بروی که بوده‌ای همواره

ای شاه بتان و رشک صد مهیاره

گر سوی فلک گهی کنی نظاره

در پیش تو بره حمل چرخ کشد

با هفت قماش سبعه سیاره