هر یک چندی به قلعه ای آرندم

اندر سمجی کنند و بسپارندم

شیرم که به دشت و بیشه نگذارندم

پیلم که به زنجیر گران دارندم

زلف و رخِ تو که قصدِ جان دارندم

در هر نفسی کار به جان آرندم

از سایهٔ زلفِ تو رخت چون بینم

کز سایه به آفتاب نگذارندم

گر قدر به روستا نمی دارندم

در مصر معظّمان خریدارندم

تنها شده ام کنون درین غربتگاه

یاران به دیار خویش بسیارندم