آن ذات که پروردهٔ اسرار بود

از مرگ نیندیشد و هشیار بود

تیمار همی خوری که در خاک شوم

در خاک یکی شود که در نار بود

گر رهگذر عشق تو بردار بود

آسان بود ای پسر نه دشوار بود

از خارچه باک باشد آن را که ورا

معشوق دلش میان گلزار بود

چون نیستی تو محض اقرار بود

هستیت ز سرمایهٔ انکار بود

هر کس که ز نیستی ندارد بوئی

کافر میرد اگرچه دیندار بود

در عالم عشق هر که را یار بود

صندوق وجودش همه اسرار بود

با این همه گر زخود نشانی بدهد

در حال مقامش رسن و دار بود

آسوده تنی کز تو بتیمار بود

شادان دل آن کز تو بغم خوار بود

آن تن که نه خستۀ تو افگار بود

وان دل که نه کشتۀ تو مردار بود

جامی که بگیرم میش انوار بود

بینی که بگویم همه اسرار بود

در هر طرفی که بنگرد دیدهٔ من

بی‌پرده مرا ضیاء دلدار بود

چون نیستی تو محض اقرار بود

هستی تو سرمایهٔ انکار بود

هرکس که ز نیستی ندارد بوئی

کافر میرد اگرچه دیندار بود

جائی که درخت عیش پربار بود

در در نظر و گهر در انبار بود

آنجا همه کس یار وفادار بود

یار آن یار است که در بلا یار بود

هر کس که نصیحت بر او خوار بود

وانکو ببدی خود گرفتار بود

پندش مده ار چند بود فرزندت

یاری مکنش ورچه ترا یار بود

با آنکه زبان کلید هر کار بود

گوش از خمشی رسته ز آزار بود

باغیست تن و گوش گل بی خارست

کم گو که زبان گل پر از خار بود

آسوده بود هر که کم آزار بود

آزار کننده خود دل افکار بود

آزاده بود هما که مرغان نکشد

شاهین که کشنده شد گرفتار بود

درویش سخی را همه کس یار بود

وز منعم ممسک همه را عار بود

خاری که گلی دهد عزیزست چو گل

گلبن که گلی نیاورد خار بود

هر بیخردی که نخوتش کار بود

گر شاخ گلست در نظر خار بود

زان بر سر سرو ناز زد فاخته پای

کو را همه کبر و ناز بر بار بود

آدم ز ادب فرشته اطوار بود

با خلق خدا بخلق در کار بود

هر کس که ز کبر پشت بر دیوارست

آدم نبود صورت دیوار بود

آدم که بعشق محرم یار بود

در احسن تقویم سزاوار بود

هر گه که بشهوت آید از عشق فرو

در اسفل سافلین گرفتار بود

گردون که همیشه خاطر آزار بود

گر لطف کند هم نه بهنجار بود

یک جو ندهد ز هر چه در کار بود

چیزی که نبایدت بخروار بود

ساقی قدحی که هر که بیدار بود

امید حیاتش از لب یار بود

هر کس که حیات جوید از ظلمت دهر

آخر ز حیات خویش بیزار بود

ای آنکه رخ تو به ز گلزار بود

از چشم بدان حقت نگهدار بود

گر زر بود از هیچ جهت غم نبود

شش اشرفیت ز شش جهت یار بود

ای آن که تو را میل به گلزار بود

دانی که چرا گل همه رخسار بود

یعنی که مرا مبو که معشوقان را

از عاشق خویش روی در کار بود

در عشق، کسی که نو گرفتار بود

باید به جگرسوخته‌ای یار بود

گردید چو طفل، گرم آتش‌بازی

باید دگری ازو خبردار بود