ای آن که هزار گونه سودا داری

مردان همه ماتم، تو تماشا داری

خوش میخور و میخفت که داند تا تو

در پیش چه وادی و چه دریا داری

دوش آمد و گفت اگر دل ما داری

کُل گرد چرا مذهبِ اَجزا داری

چون قطره برون مباش و غوّاصی کُن

یعنی که درون هزار دریا داری

هرچند که جور بی محابا داری

کس رنجه نمی شود چه پروا داری

صد حور و پری اگر رسد ننشیند

بر گوشه خاطری که تو جا داری