تا در بُنِ بحر عشق غرقاب شدیم

گُم گشتهتر از ذرّهٔ سیماب شدیم

افسانهٔ کارِ عشق چون برگوییم

کافسانهٔ تو دراز ودر خواب شدیم

دوش از طربی بسوی اصحاب شدیم

وز غوره فشانان سوی دوشاب شدیم

وز شب صفتان جانب مهتاب شدیم

با بیداران ز خویش در خواب شدیم

پیدا چو گهر ز قطره آب شدیم

وانگاه نهان چون در نایاب شدیم

بودیم بخواب در شبستان عدم

بیدار شدیم و باز در خواب شدیم

از تابش آفتاب بیتاب شدیم

وز آتش گرمای نجف آب شدیم

گویند شراب سر که گردد بنجف

ما سر که بدیم، باده ناب شدیم