چون حلقهٔ شاه یافت گوشم

از دل به دماغ رفت هوشم

با دور به داوری چه کوشم؟

دورست نه جور چون خروشم؟

در حلقهٔ عشق جان فروشم

بی‌حلقهٔ او مباد گوشم

زو زمزمه‌ای شنید گوشم

که‌آورد چو زمزمی به جوشم

مولای نصیحت تو هوشم

در حلقهٔ بندگیت گوشم

زهری به دهن گرفته نوشم

دوزخ به گیاه خشک پوشم

من پند کسی نمی‌نیوشم

چون بر لب مطربست گوشم

گفتم بی تو به صبر کوشم

وز جام فراق زهر نوشم

در چاره کار او خروشم

چندان که توان بود بکوشم

منت دارم به جان بکوشم

کالای تو را به جان فروشم

سرّاج کزو بود خروشم

باشد به کفش عنان هوشم

آن طفل که برده است هوشم

زین شوق که پا نهد به دوشم

گر رد کنیم چه حیله کوشم؟

بار خود را کجا فروشم؟

همسایه بناله از خروشم

میگفت که: ای دریغ گوشم!

من ساده پرست و باده نوشم

فرمان بر پیر می فروشم

مستغرق لجهٔ شرابم

مستوجب مژدهٔ سروشم

بر گردش ساقی است چشمم

[...]