ای شاه ز نقدها که باشد

در کیسهٔ صبح و شام موجود

در کیسهٔ عمر انوری نیست

الا نفسی سه چار معدود

وان نیز به بند و مهر او نیست

[...]

چون حرز توام حمایل آمود

سرهنگی دیو کی کند سود

صاحب طرف ولایت جود

مقصود جهان جهان مقصود

با پشه‌ای آن چنان کند جود

که‌افزون کندش ز پیل محمود

جایی که بزرگ بایدت بود

فرزندی من ندارتت سود

در عشق شکیب کی کند سود

خورشید به گِل نشاید اندود

گفتا که عروس بایدم زود

تا گردم از این قبیله خشنود

چون گرگ بره ز میش بربود

فریاد شبان کجا کند سود؟

روزی دو ز رنج ره برآسود

قاصد طلبید و شغل فرمود

تا شب علم سیاه ننمود

ناله‌اش ز دهل زدن نیاسود

هرجا که هوس رسیده‌ای بود

تا دیده بر او نزد نیاسود

چون روزِ سپید روی بنمود

سیفورِ سیاه شد زراندود

بلع ارنه دعای بلعمی بود

در صبح چرا دو دست بنمود‌؟

ای بند‌گشا‌ی جمله مقصود

دارای وجود و داور جود

دیروز بدان نشان که فرمود

رفتم به در وثاق او زود

دیرینه غمی که در دلش بود

در مرسلهٔ سخن برآمود

بگذشت پدر شکایت‌آلود

من نیز گذشته گیر هم زود

کوشیدنِ ما کجا کند سود؟

کاین کار فتاده بودنی بود

در جنبش هر چه هست موجود

درجی است ز درج‌های مقصود

هر شام کز این خم گل‌آلود

بر خنبرهٔ فلک شود دود