از جود تو گشته تهی دست

وز صیت تو گوش آسمان

تا دستخوش جهان شدم من

در دست قناعتم ممکن

خود را به هزار فن گسستم

از همدمی جهان پر فن

تا پیشرو آتش اثیرست

[...]

در گردن خود رسن میفکن

من بِه باشم رسن به گردن

زن گرچه بود مبارز افکن

آخر چو زن است هم بود زن

ای راحت روح و رامش تن

وصل تو طرب فزای و شیون

بر بوی لب تو عقل سر مست

وز رنگ رخ تو خانه گلشن

از شرم چو روی برفروزی

[...]

مال است و زر است مکسب تن

کسب دل دوستی فزودن

بستان بی‌دوست هست زندان

زندان با دوست هست گلشن

گر لذت دوستی نبودی

[...]

از ما مرو ای چراغ روشن

تا زنده شود هزار چون من

تا بشکفد از درون هر خار

صد نرگس و یاسمین و سوسن

بر هر شاخی هزار میوه

[...]

کو شیفته ای کجاست چون من

بر باد فراق داده خزمن

بگذاشته جان و تن معطل

بی جان چه کنم کجا برم تن

بی جان چه کند سفر ، مجویید

[...]

مرد ار چه به سوزدش، همه تن

دودی ندهد، برون ز روزن

هر جا که نهاد پای روشن

بسیار ببوسی از لب من

گفتند چو هست رزق مقسوم

زحمت چه کشی ز بهر جستن

گفتم که بلی ولی ازین پیش

گشتست حواله گه معین

روزی یکی بمصر و شامست

[...]

ای زلف تو بخت تیره من

تاریکی او چو روز روشن

زین پس سرِ ما و خاک پایت

چون دست نمی رسد به دامن

عشق تو رسید و کرد تاراج

[...]

ساقی بگذر ز ما و از من

آتش به من و به ما در افکن

غم بر دل من چو درد زد آتش

ای پیر مغان چه می‌زنی تن

آن دردی سال خورد پیش آر

[...]

ای چشم من از رخ تو روشن

چشمی بکرشمه بر من افگن

اکنون که بدیدن تو ما را

شد چشم چو آب دیده روشن

جان و دل و عقل هر سه هستند

[...]

در چنبر دیو کرده گردن

مستغرق ما و غره من

از سبزه تر به طرف گلشن

داده خط بندگیش سوسن

اختر چشم و هلال گردن

زو بختی چرخ چشم روشن

بین سنگ که چون درین نشیمن

بی سنگ شود ز شوق آهن

تیمور شه آن چو سد آهن

ایمن ز فساد رخنه افکن

لیلی ست مرا چو چشم روشن

تو پرده چشم روشن من