از صحبت خلق دل گسستم

اندیشه ندیم دل بسستم

در آب نمیدی آن ردا را

کش طمع طراز بود شستم

چون سایه جهان پس من آمد

[...]

چون گَرد شود وجود پستم

هرجا که روم تو را پرستم

هرجا که نشاندیم نشستم

وآنجا که بریم زیر دستم

دری به خوشاب کس نشستم

شوریدن کار کس نجستم

ساقی به کجا که می‌ پرستم

تا ساغر می دهد به دستم

این نیز چو بگذرد ز دستم

عاجزتر از این شوم که هستم

از چشم رسیدگی که هستم

شد چون تو رسیده‌ای ز دستم

گر مستم خواند یار، مستم

ور شیفته گفت نیز هستم

بر وصل تو گرچه نیست دستم

غم نیست چو بر امید هستم

گرچه ز شراب عشق مستم

عاشق‌تر ازین کنم که هستم

کامروز چه حیله نقش بستم

تا زآفت آن رمیده رستم

بدرود که رخت راه بستم

در کشتی رفتگان نشستم

گفتا چه گمان بری که مستم؟

یا شیفته‌ای هوا پرستم؟

دست از دلِ بی‌قرار شستم

و اندر سر زلف یار بستم

بی‌دل شدم و ز جان به یک‌بار

چون طُرّهٔ یار برشکستم

گویند چگونه‌ای؟ چه گویم؟

[...]

یا رب توبه چرا شکستم

وز لقمه دهان چرا نبستم

گر وسوسه کرد گرد پیچم

در پیچش او چرا نشستم

آخر دیدم به عقل موضع

[...]

بردار ز خاک ره، که پستم

از دست رها مکن که مستم

چون می دانی، بکارسستم

شرمنده مکن، بساز جستم

من عاشق و رند و می پرستم

سر مست صبوحی الستم

ای غره بهوشیاری خویش

بگذار نصیحتم که مستم

از بند جهان بگشتم آزاد

[...]

می خوردم و از خمار رستم

مخمور نیم که مست مستم

در کوی فنا فتاده بودم

ساقی باقی گرفت دستم

رندانه حریف می فروشم

[...]

من هم کمر از قفا ببستم

بر ناقه بادپا نشستم