خیریش نه زرد بلکه زر بود

نی بود ولیک نیشکر بود

آن را که ز وصل او خبر بود

هر روز قیامتی دگر بود

چه جای قیامت است کاینجا

این شور از آن عظیم‌تر بود

زیرا که قیامت قوی را

[...]

با این شغبی که در گذر بود

دیوانه ز خویش بی خبر بود

هر جا جگرش به چشم تر بود

کش دل سوی گوشه جگر بود

او از سر و پنجه بی خبر بود

پنجش به شکنجهٔ دگر بود

نانش ز فطیر ماه و خور بود

آبش ز تراوش جگر بود

خوشه نه که شوشه های زر بود

هر یک سلک عقیق تر بود

از عود شجر که بی وتر بود

هر لحظه به پرده دگر بود

زین نام دهانش پر شکر بود

لیکن مقصود ازو دگر بود

طفلی به رفاقت پدر بود

کز معنیش اندکی خبر بود

اکبر که تو را مهین پسر بود

گویا ز حسین عزیزتر بود