از قسمت بندگی و شاهی

دولت تو دهی بهَر که خواهی

از خوردگَه‌ای به خوابگاهی

وز خوابگه‌ای به بزم شاهی

ما را چه محل که چون تو شاهی

در سایهٔ خود کند پناهی

کوته‌تر از این نبود راهی

چابک‌تر از این میانه‌گاهی

دارندهٔ تخت پادشاهی

دارای سپیدی و سیاهی

گر پیش روی چراغ راهی

ور پس باشی جهان پناهی

چون گوهر سرخ صبحگاهی

بنمود سپیدی از سیاهی

ممزوج دو مملکت به شاهی

چون سیب دو رنگ صبحگاهی

بگذار معاش پادشاهی

کاوارگی آورد سپاهی

آراسته لعبتی چو ماهی

چون سرو سهی نظاره گاهی

نه بر درِ دیرِ خود پناهی

نه بر سرِ کویِ دوست راهی

هر دوستی از قبیله گاهی

می‌خورد دریغ و می‌زد آهی

در طرف چنان شکار‌گاهی

خرسند شده به گرد راهی

نالید چو مرغ صبحگاهی

روزش چو شبی شد از سیاهی

جانی است مرا بدین تباهی

بگذار ز جان من چه خواهی؟

بودش غرض آنکه در پناهی

چون سوختگان برآرد آهی

پذرفت هزار گنج شاهی

وز رَم گله بیش از آنکه خواهی

کز بی‌مددی و بی‌سپاهی

کردم به فریب صلح خواهی

سالار قبیله با سپاهی

بر شد به سر نظاره‌گاهی

من شاه مگر تو چتر شاهی؟

گر چتر نه‌ای چرا سیاهی؟