ای آفریدگار چو تو نافریده کس

کار تو دانش و دهش و دین و داد بس

آنکس که یک نفس بزند بی رضای تو

باشد دلیل آنکه همان باشدش نفس

زی هر شهی نتازی هرگز برای جنگ

شهباز می نه پرد هرگز سوی مگس

حاجت به شحنه و به عسس نیست ملک را

زیرا که عدل و داد تو بس شحنه و عسس

را دان کنند از تو همی رادی اقتباس

چونانکه نور مه بود از مهر مقتبس

با دولت تو دولت و اقبال دشمنان

چون باد در سبد بود و آب در قفس

دوران به هر که هرچه دهد باز گیردش

هرچه آن دهی دگر نستانی تو باز پس

تو بحر بی کناری در جود و موج تو

در است و زر و موج بحار است خار و خس

چون کیقباد باشی در گنج و در بقا

چون بوفراس باشی بر صدرو بر فرس

کس در دیار تو نکند نوحه غیر جغد

کس در دیار تو نکند ناله جز جرس

هر سود کان ز دست تو ناید زیان بود

هر فضل کان ز پیش تو ناید بود هوس

نزدیک من مدیح تو خواندن فریضه تر

از زنده نزد مؤبدوز انجیل نزد قس

فریادرس توئی همه ملک زمانه را

چونانکه هست رسم بفریاد من برس

امسال ساز می بنمودند مردمان

بی می منم فتاده بدیماه در نکس

کاری بکس ندارم ور نیز دارمی

کاری است کاستوار ندارم بهیچ کس

بادات جاودان زبر و زیر تاج و تخت

بادات جام و مسند پیوسته پیش و پس

با دو شکار بست نظامی دل و هوس

فتراک او نه بیند بی صید هیچ کس

گشته است بر شکار چنان دست او قوی

کز کوه خود همی برباید همی مگس

تا خفته هوائی و آشفته هوس

با دیو همنشینی و با غول هم نفس

دی از کسان خواجه بکردم یکی سؤال

گفتم به خوان خواجه نشینند چند کس

گفتا به خوان خواجه نشیند دو کس مدام

از مهتران فرشته و از کهتران مگس

تا بر دهان صبح گذر می کند نفس

عزم تو پیش باد و بقای تو باز پس